Senin, April 20, 2009

Ngaca...


"…Hareupeun kaca ngajanteng salila-lila, roman alum gurat duka atra narémbongan. Hareupeun kaca sagala nu karandapan, lalakon katukang-tukang nungtut narémbongan. Reueuk rumeuk dina eunteung, semu keueung semu nineung. Jiwa awaking nyarita jiga nu nganaha-naha, duh ieung geuning jiga nu nganaha-naha. Béjakeun deudeuh, bejakeun rumasa geus katalimbeng…"
Kawih diluhur kenging iasana Mang Koko, seniman luhung teureuh tatar Sunda. Syairna pinuh siloka keur pangeling-eling.
Hareupeun kaca, hariring nu ngajak muhasabah nimbang umur nu terus cueut kahareup. Sanajan tembang lawas tapi puguh matak lelenyapan mun dilenyepan. Kuring nyobaan ngajanteng hareupeun kaca. Naha ieu diri kuring nu sabenerna? Lamun lain, saha atuh nu aya dihareupeun kaca? Ret ka luhur, buuk geus pinuh ku huis, kulit geus mimiti karijut nembongkeun gurat-guratna. Panon teu bengras cara baheula. Huntu geus pada ninggalkeun gugusi, sawareh nungtutan barolong bari jeung nyanyautan. Tanaga oge tambah suda karasa..
Memang sagala panyakit cenah aya ubarna, iwal ti hiji nyaeta panyakit " KOLOT..". Unggal detik, panyakit kolot bakal nambahan kalawan taya nu wasa nyegahna. Hartina sarua wae umur teh unggal detik baris ngurangan. Matak kuring mah hayang seuri, lamun aya jelema nu ngado’akeun panjang umur. Sabab pan umur mah moal bisa dipanjangkeun boh kitu deui dipondokeun. Da cenah geus puguh bilanganana. Lamun nepi kana titis tulisna mah hamo bisa aya nu ngahindar tina perlaya. Tetela nyinghareupan panyakit kolot mah lain ku obat, tapi kudu ku tobat.
Eunteung kaca eta geus nyampak didinya tibaheula. Tapi naha tara dipirosea. Saha nu nyangka diri geus rea parobahan bari teu kanyahoan. Atra dina kaca, Pangeran nu murbeng alam mere totonden ka jelema ku cara mundutan kanikmatan. Aya nu make cara kiridit, aya oge nu kontan. Pikeun manusa nu bisa mikir, kaca teh nyarita, eces bebeja ka juraganana. Kaca oge jadi ibroh tur palajaran nu kacida gedena. Kuring nanya ka diri sorangan. Geus nepi kamana urang leumpang. Sabaraha kahadean nu dipigawe poe ieu? Naha masih tumetep dina garis karidhoan mantenna?
Di hareupeun kaca, rumasa kuring ngan ukur jadi wayang. Nu sawaktu-waktu kudu asup kotak, nutup lawang sigotaka. Mawa carita pikeun manggung di tempat sejenna…

Ti Rukun Sadulur (Kidaus'89)

Baca Selengkapnya...

Sabtu, April 11, 2009

N O S T A L G I A

Jadi gatel juga pengen posting. Merasa 'terpanggil' juga akhirnya buat kembali ngerame-in BLOG kita ( kalah populer sama fesbuk, meskipun dari pageview perhari cukup lumayan--turun lagi minggu-mingu terakhir. Belum mencapai 1500 pageview dalam satu bulan ) tapi gpp, kesibukan kawan-kawan, yang masih malu-malu posting, comment, chat, tampaknya masih lebih banyak dibanding yang mulai 'berani' posting, comment, chat. Sekedar review aja... sekaligus mempertegas, bahwa blog ini adalah milik seluruh alumnus SMA NEGERI CILIMUS, siapapun alumnus boleh koq nulis disini, yang sudah sukses hari ini, tampilkan dong kesuksesan anda, biar jadi contoh buat adik2, yang belom sukses... posting aja, curhat juga boleh...semua gratis, paling tidak postingan anda bisa jadi bahan renungan, syukur2 jadi solusi anda kedepan ( dipinjemin modal usaha sama kawan2 yang udah sukses, tanpa pengembalian, misalnya...ha..ha siapa tahu ?

Nostalgia... ya saya mau sedikit bernostalgia, tentunya nostalgia SMA. Entah buat kawan yang lain, tapi bagi saya, masa SMA koq punya banyak kenangan. 20 tahun lebih sudah berlalu, tapi tetep aja inget, kenal 'cinta monyet' ( meskipun gak pernah tahu gimana monyet bercinta ), belajar 'memberontak' setelah merasa menemukan 'jati diri', ngerjain guru, stress ( sekelas cuma 23 orang cowok semua, tiap hari ngelihat batangan mulu, gak ada pemandangan indah, mainannya rumus fisika, kimia, -- makanya kalo ada guru cewek, apalagi cukup pantas buat di goda, ya di bela-belain gak ngerjain PR atau ulangan, biar bisa ikut ulangan susulan, yang biasanya dilakukan di tempat kost-nya bu guru... ha...ha..) Dan barangkali saya adalah satu-satunya murid yang bisa masuk kelas jam 9 atu 10 dan pulang lebih awal dari teman-teman sekelas tanpa pernah sekalipun kena setrap. Pernah deng sekali kena setrap, pake celana ketat ( dulu diukur pake botol BIR, kalo celana sedang dipake dimasukin botol bir, gak masuk, ya ketat), besoknya celana dirombak total ala cutbray ( jangankan satu botol bir, 3 botol bir juga masuk) malah kena strap lagi--katanya terlalu lebar.. jadi bingung.. padahal calana mah euweuh hubunganana jeung IQ...( maksudna rek make calana ketat jiga cangcuters, atawa cutbray oge moal nambahan pinter atawa bodo...)

Catatan penting masa SMA adalah, bahwa inilah masa-masa pencarian jati diri, bagaimana eksplorasi2 dilakukan, inilah awal2 pembentukan karakter. Saya ada beberapa fakta, mereka yang biasa berorganisasi, bisa menjaga konsistensi belajar, paling tidak hari ini sudah bisa jadi 'orang'. Yang SMA nya menekuni profesi 'playboy' ya...hari ini gak jauh2 amat jadinya. Yang angin-anginan kaya saya, ya tetep aja angin-anginan sampe hari ini ( lain masuk angin ! ). Meskipun tidak semua begitu ( saya sangat terkejut, ketika mendengar kawan lama saya, yang kebetulan menyenangi dunia 'underground' bahkan sempet di keluarkan dari sekolah -- kena kasus narkoba-- sekarang jadi kiyai di Kuningan, dan jadi juragan kain di pasar baru ! )

Jadi begitu kawan2, memang ada takdir yang tidak bisa kita robah, tapi paling tidak -- buat kawan2 yang sudah punya anak SMA -- beri lebih perhatian anda, ini masa-masa bahaya bagi usia mereka. Saya hanya mau bilang, dari nostalgia, kita jadikan bahan renungan buat ke depan. Hidup bukan mas lalu, hidup hari ini kedepan, tapi dengan nostalgia kita bisa prepare buat hari ini ke depan. Faktanya adalah saya...

Bandung, syaqila


Tulisan selanjutnya ketik disini...

Baca Selengkapnya...

POSTING TERBARU

KOMENTAR TERBARU

  © Free Blogger Templates Blogger Theme by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP